Στο κρασί, το θείο χυμό του Διονύσου οφείλει πολλά η Αρχαία Ελλάδα. Ακόμα κι αυτό το αρχαίο αθάνατο και δοξασμένο θέατρο της, η τραγωδία κι η κωμωδία βγήκανε από τη μέθη της Αττικής. Οι Έλληνες διατηρήσανε πάντα στην ακμή της αυτονομίας τους την ίδια μετριοπάθεια και εγκράτεια στην οινοποσία που τους χαρακτήριζε και στη λήψη της λιτής τροφής τους.
Τον οίνο τον έπιναν νερωμένο. Η κράσις «το σπάσιμο» του οίνου με νερό ήταν υποχρεωτική. Ο άκρατος οίνος απαγορευότανε. Μονάχα κεκρωμένο πίνανε. Από την κράση του οίνου προέρχεται και η ονομασία του οίνου, κρασί, με τη διαφορά ότι εμείς διατηρήσαμε τη λέξη αλλά αποβάλαμε τη συνήθεια (καλή) της κράσης.